Fluctuat nec mergitur
Blijf op de hoogte en volg Laurelynn
19 November 2015 | Frankrijk, Parijs
"Elle est agitée par les vagues, et ne sombre pas"... dat is Parijs. Het motto van de Parijzenaren. De stad is gehavend, mensen zijn geschrokken, maar het gaat nooit ten onder. Zeven dagen na de zwaarste terroristische aanslag die deze prachtige stad heeft gekend, gaat het leven zo'n beetje weer door zoals altijd. Er zijn mensen op straat, in de metro, op het terras en de wijn vloeit rijkelijk. La vie est belle, het is nog altijd waar!
Het was natuurlijk wel even anders dan normaal, de afgelopen week. Staat de metro ineens even stil? Komt er iemand met een rare vorm tas binnen? Is er een sirene te horen? Er zullen altijd mensen opkijken, waarna je de paniek in hun ogen kan zien. Mensen zijn alert en dat is natuurlijk ook niet gek!
Nog nooit heb ik zo vaak de vraag gekregen hoe het met me ging of hoe het is in Parijs. Ontzettend lief en het gaat goed met me! Zondag heb ik, na ruim veertig uur binnen bij een vriendin hebben besteed, de eerste stapjes buiten gezet met een tripje naar het ziekenhuis en een wandeling langs de Seine. Ik en Liz wilden graag bloed gaan doneren voor alle slachtoffers van de ramp, maar helaas was het loket gesloten omdat er al te veel donaties waren geweest. Toen we buiten kwamen werden we meteen aangesproken door een reporter van CNN of we een slachtoffer hadden bezocht en toen we verderop op een bankje gingen zitten werd er meteen een foto van ons gemaakt. Toch een beetje vreemd... We besloten langs de Seine naar het Vrijheidsbeeld (ja echt) en over het eiland waarop het staat te wandelen, wat heel rustig en relaxed was. En toen was het tijd om de bus en de metro in te stappen en het elfde te doorkruisen om bij mijn prachtige eigen huis te komen. Toch wel weer even wennen dat alleen zijn, daarom had ik zondagavond afgesproken met Loes een drankje te gaan doen. Angsten overwinnen! Helaas won de angst het toch, omdat er die avond weer een vals alarm was van een aanslag, waarbij er op Place de la République massale paniek was en iedereen wegrende. We gaven het op en ik ging lekker vroeg mijn bed in. Gelukkig was het gauw maandag en omdat de universiteiten gewoon open waren voor mij gewoon de metro in en die kant op. Eigenlijk stond er een tripje naar een museum gepland, maar dat kon helaas wel niet door gaan. Eigenlijk ben ik de metro ingestapt zoals elke maandag en deed ik alles als normaal. Tot ik op de universiteit tot de ontdekking kwam dat ik een uur te vroeg was. Nou dát gebeurt normaal niet in mijn leven... Een beetje verward dus toch wel. Het lokaal was ook behoorlijk leeg. Minder dan de helft van de studenten was komen opdagen, maar ik ben blij dat ik ben gegaan. 's Avonds stond er ook meteen een verjaardagsetentje op het programma. Na de onvermijdelijke vraag "wil je het door laten gaan?" besloot ik mijn moed te verzamelen en te gaan, maar niet voordat ik langs het Place de la République was geweest. Ik had met Sabine afgesproken op dit plein, waar omheen verschillende aanslagen plaatsvonden en waar alles wordt herdacht. Het gevoel wat ik kreeg toen ik uit de metro 'sortie' kwam in het midden van het plein is onbeschrijfelijk. Mensen die in krijt krachtige teksten op de grond schreven, alle bloemen, het verdriet. Het was heftig. Helaas kwam Sabine niet meer door wat ongelukkige omstandigheden en omdat ik niet in mijn eentje daar wilde blijven ben ik maar in de MacDonalds gaan zitten. Hier heb ik even bewezen dat het zelfs in mijn leven mogelijk is daar te verblijven en je niet vol te vreten, want het was gauw tijd voor het verjaardagsetentje. Een verjaardag blijft natuurlijk een verjaardag en jarig zijn in zulke tijden is al rot genoeg, dus dan kan je maar beter zorgen dat diegene niet alleen is! Blij dat ik thuis was lag ik uiteindelijk veel later dan gepland in mijn bed, waar ik om een uur of zeven weer uit mocht. Toch wel jammer dat die colleges gewoon doorgingen ;) Gelukkig was ik om vijf uur weer bevrijd en had ik met Sabine, Roxana en Violeta afgesproken om weer naar République te gaan. Daar hebben we uren gestaan, de regen negerend. Kaarsjes gebrand, gekeken, nagedacht. Er waren mensen op het standbeeld geklommen die zeiden "blijf leven, pak een biertje" en nog veel meer, waarna ze de Marseillaise inzetten. Het hele plein zong mee. Daarna was er een man die gitaar begon te spelen en Hallelujah te zingen. Dan kan je het echt op geen enkele manier meer drooghouden. We besloten nog naar het Bataclan te gaan en toen hadden we genoeg emotionele uitputting gehad. Time to call it a night. Woensdagochtend was het tijd voor mijn leukste vak: Cross-cultural barriers. De vrouw die dit vak geeft is chaotisch en lichtelijk gestoord, maar heeft wel altijd een hele hoop interessante uitspraken. Ik was daarom best benieuwd wat zij over alle gebeurtenissen had te zeggen. Een meisje zei dat ze er niet bij was met haar hoofd vanwege alle berichten over de gebeurtenissen. Dus wat zegt mijn docent? Heel simpel: doe je telefoon uit. Vervolgens zegt ze "als je je ogen dicht doet, is de wereld er dan nog?"... meisje: ja... "Nee, het is er alleen in je hoofd. Dus als je dat deel van je hoofd uitschakelt bestaat het ook niet meer". Natuurlijk klinkt dit helemaal kut hoe ik het vertel en misschien vind je het sowieso allemaal maar vreemd gepraat, maar ik zie er wel wat in. Anyways, ondanks de nieuwe gebeurtenissen in Saint-Denis, gingen Loes en ik lekker de stad in want ik had eens een woensdag half negen tot half negen. Lekker een drie gangen menu, kaasfondue, twee likeurtjes, wijn, cola en koffie naar binnen gewerkt voor €27... Tja, de ober vond ons aardig. En vervolgens na college om half negen de Tour Montparnasse opgegaan. Dan kan je niks anders denken dan "hoe kan je nou niet van Parijs houden?!". Vervolgens ook nog een heerlijke Vietnamese maaltijd naar binnen gewerkt. Wat een goed leven heb ik toch. Ook donderdag ben ik lekker een bar in gedoken 's avonds en inmiddels is het vrijdag en is alles alweer een week geleden. Net als toen zit ik in mijn sportkleding, net getraind. Gelukkig nu lekker thuis en straks weer op pad ;)
Zo, dat is een lang stuk geworden! Het leven is dus weer mooi na een beladen week en het leven was ook heel mooi ervoor! Zo vierde ik vorige week mijn 22ste verjaardag met een groot vreetfestijn bij mij thuis (you know me) en een hele hoop geblèr in een privé karoake box. Wat was dat genieten zeg! Verder ben ik met Kim, Gerdine en Loes naar een vrouwenvoetbal wedstrijd Nederland - Frankrijk geweest. Als ongeveer enige Nederlanders in het stadion was het even spannend of we het gingen overleven bij het juichen bij Nederlandse goals, maar wat was het leuk! Op de boze blikken na de wedstrijd na. Onsportieve Fransen ;) Verder heb ik een dagje met Loes door Bois de Boulogne gefietst. Want ja, zelfs fietsen kan je missen. Ik heb parken bezocht, museum bekeken, gechillt langs Canal St. Martin, gefeest bij L'Arc waarbij we zelfs ná twaalf uur nog gratis konden drinken (winning) en mijn liefste zusje en nichtje mogen ontvangen. Verder heb ik nog meegedaan aan een indoor wedstrijd. Echt heel leuk! Maar vandaag op de training liep maar één seconde slomer op normale schoenen dan daar, dus verder hoef ik er niet meer over te praten ;) Kortom, ik vermaak me nog steeds prima en ik denk niet dat dat ooit gaat veranderen!
Parijs is nog altijd mijn stad en ik geniet!
Bisou
Het was natuurlijk wel even anders dan normaal, de afgelopen week. Staat de metro ineens even stil? Komt er iemand met een rare vorm tas binnen? Is er een sirene te horen? Er zullen altijd mensen opkijken, waarna je de paniek in hun ogen kan zien. Mensen zijn alert en dat is natuurlijk ook niet gek!
Nog nooit heb ik zo vaak de vraag gekregen hoe het met me ging of hoe het is in Parijs. Ontzettend lief en het gaat goed met me! Zondag heb ik, na ruim veertig uur binnen bij een vriendin hebben besteed, de eerste stapjes buiten gezet met een tripje naar het ziekenhuis en een wandeling langs de Seine. Ik en Liz wilden graag bloed gaan doneren voor alle slachtoffers van de ramp, maar helaas was het loket gesloten omdat er al te veel donaties waren geweest. Toen we buiten kwamen werden we meteen aangesproken door een reporter van CNN of we een slachtoffer hadden bezocht en toen we verderop op een bankje gingen zitten werd er meteen een foto van ons gemaakt. Toch een beetje vreemd... We besloten langs de Seine naar het Vrijheidsbeeld (ja echt) en over het eiland waarop het staat te wandelen, wat heel rustig en relaxed was. En toen was het tijd om de bus en de metro in te stappen en het elfde te doorkruisen om bij mijn prachtige eigen huis te komen. Toch wel weer even wennen dat alleen zijn, daarom had ik zondagavond afgesproken met Loes een drankje te gaan doen. Angsten overwinnen! Helaas won de angst het toch, omdat er die avond weer een vals alarm was van een aanslag, waarbij er op Place de la République massale paniek was en iedereen wegrende. We gaven het op en ik ging lekker vroeg mijn bed in. Gelukkig was het gauw maandag en omdat de universiteiten gewoon open waren voor mij gewoon de metro in en die kant op. Eigenlijk stond er een tripje naar een museum gepland, maar dat kon helaas wel niet door gaan. Eigenlijk ben ik de metro ingestapt zoals elke maandag en deed ik alles als normaal. Tot ik op de universiteit tot de ontdekking kwam dat ik een uur te vroeg was. Nou dát gebeurt normaal niet in mijn leven... Een beetje verward dus toch wel. Het lokaal was ook behoorlijk leeg. Minder dan de helft van de studenten was komen opdagen, maar ik ben blij dat ik ben gegaan. 's Avonds stond er ook meteen een verjaardagsetentje op het programma. Na de onvermijdelijke vraag "wil je het door laten gaan?" besloot ik mijn moed te verzamelen en te gaan, maar niet voordat ik langs het Place de la République was geweest. Ik had met Sabine afgesproken op dit plein, waar omheen verschillende aanslagen plaatsvonden en waar alles wordt herdacht. Het gevoel wat ik kreeg toen ik uit de metro 'sortie' kwam in het midden van het plein is onbeschrijfelijk. Mensen die in krijt krachtige teksten op de grond schreven, alle bloemen, het verdriet. Het was heftig. Helaas kwam Sabine niet meer door wat ongelukkige omstandigheden en omdat ik niet in mijn eentje daar wilde blijven ben ik maar in de MacDonalds gaan zitten. Hier heb ik even bewezen dat het zelfs in mijn leven mogelijk is daar te verblijven en je niet vol te vreten, want het was gauw tijd voor het verjaardagsetentje. Een verjaardag blijft natuurlijk een verjaardag en jarig zijn in zulke tijden is al rot genoeg, dus dan kan je maar beter zorgen dat diegene niet alleen is! Blij dat ik thuis was lag ik uiteindelijk veel later dan gepland in mijn bed, waar ik om een uur of zeven weer uit mocht. Toch wel jammer dat die colleges gewoon doorgingen ;) Gelukkig was ik om vijf uur weer bevrijd en had ik met Sabine, Roxana en Violeta afgesproken om weer naar République te gaan. Daar hebben we uren gestaan, de regen negerend. Kaarsjes gebrand, gekeken, nagedacht. Er waren mensen op het standbeeld geklommen die zeiden "blijf leven, pak een biertje" en nog veel meer, waarna ze de Marseillaise inzetten. Het hele plein zong mee. Daarna was er een man die gitaar begon te spelen en Hallelujah te zingen. Dan kan je het echt op geen enkele manier meer drooghouden. We besloten nog naar het Bataclan te gaan en toen hadden we genoeg emotionele uitputting gehad. Time to call it a night. Woensdagochtend was het tijd voor mijn leukste vak: Cross-cultural barriers. De vrouw die dit vak geeft is chaotisch en lichtelijk gestoord, maar heeft wel altijd een hele hoop interessante uitspraken. Ik was daarom best benieuwd wat zij over alle gebeurtenissen had te zeggen. Een meisje zei dat ze er niet bij was met haar hoofd vanwege alle berichten over de gebeurtenissen. Dus wat zegt mijn docent? Heel simpel: doe je telefoon uit. Vervolgens zegt ze "als je je ogen dicht doet, is de wereld er dan nog?"... meisje: ja... "Nee, het is er alleen in je hoofd. Dus als je dat deel van je hoofd uitschakelt bestaat het ook niet meer". Natuurlijk klinkt dit helemaal kut hoe ik het vertel en misschien vind je het sowieso allemaal maar vreemd gepraat, maar ik zie er wel wat in. Anyways, ondanks de nieuwe gebeurtenissen in Saint-Denis, gingen Loes en ik lekker de stad in want ik had eens een woensdag half negen tot half negen. Lekker een drie gangen menu, kaasfondue, twee likeurtjes, wijn, cola en koffie naar binnen gewerkt voor €27... Tja, de ober vond ons aardig. En vervolgens na college om half negen de Tour Montparnasse opgegaan. Dan kan je niks anders denken dan "hoe kan je nou niet van Parijs houden?!". Vervolgens ook nog een heerlijke Vietnamese maaltijd naar binnen gewerkt. Wat een goed leven heb ik toch. Ook donderdag ben ik lekker een bar in gedoken 's avonds en inmiddels is het vrijdag en is alles alweer een week geleden. Net als toen zit ik in mijn sportkleding, net getraind. Gelukkig nu lekker thuis en straks weer op pad ;)
Zo, dat is een lang stuk geworden! Het leven is dus weer mooi na een beladen week en het leven was ook heel mooi ervoor! Zo vierde ik vorige week mijn 22ste verjaardag met een groot vreetfestijn bij mij thuis (you know me) en een hele hoop geblèr in een privé karoake box. Wat was dat genieten zeg! Verder ben ik met Kim, Gerdine en Loes naar een vrouwenvoetbal wedstrijd Nederland - Frankrijk geweest. Als ongeveer enige Nederlanders in het stadion was het even spannend of we het gingen overleven bij het juichen bij Nederlandse goals, maar wat was het leuk! Op de boze blikken na de wedstrijd na. Onsportieve Fransen ;) Verder heb ik een dagje met Loes door Bois de Boulogne gefietst. Want ja, zelfs fietsen kan je missen. Ik heb parken bezocht, museum bekeken, gechillt langs Canal St. Martin, gefeest bij L'Arc waarbij we zelfs ná twaalf uur nog gratis konden drinken (winning) en mijn liefste zusje en nichtje mogen ontvangen. Verder heb ik nog meegedaan aan een indoor wedstrijd. Echt heel leuk! Maar vandaag op de training liep maar één seconde slomer op normale schoenen dan daar, dus verder hoef ik er niet meer over te praten ;) Kortom, ik vermaak me nog steeds prima en ik denk niet dat dat ooit gaat veranderen!
Parijs is nog altijd mijn stad en ik geniet!
Bisou
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
